Rozdział 22

-Abbie widziałaś gdzieś mój podręcznik?! - krzyczałam zbiegając na dół po schodach, śpieszyłam się na uczelnię, a nigdzie nie mogłam znaleźć książki. Od mojego ostatniego spotkania z Tomlinsonem nie mogę się na niczym skupić, wszystko robię bez wcześniejszego przemyślenie - żyje jak w amoku. Słowa, którymi go obrzuciłam śnią mi się po nocach, a serce umiera z tęsknoty, co raz bardziej i bardziej przystosowuję się do myśli, że nie ma "nas"- może właśnie to jest powodem mojego zachowania? Robię wszystko, aby tylko nie myśleć o bólu jaki sobie zadaliśmy. Mimo, że rozum wie, iż postąpił właściwie, serce nie może się z tym pogodzić i wydaję mi się, że gdyby teraz zadzwonił odebrałabym bez większego zastanowienia. Problem w tym, że nie zadzwonił, ani razu. "Dotrzymuje słowa, z nami koniec Louis" - przypomniałam sobie własne słowa i energicznie potrząsnęłam głową, aby pozbyć się ich z pamięci. Nie wiedzieć czemu stanęłam przy lustrze i przyglądałam się każdemu detalowi mojej twarzy. Duże, brązowe oczy jakby straciły blask, a włosy układają się inaczej niż zwykle. Wariujesz, Cass.

- Jaki podręcznik? Nie wiem! - uzyskałam odpowiedź po kilku dobrych minutach, ale nie dziwiłam jej się, dziewczyna ma teraz okienko więc bez skrupułów odpręża się w wannie, a ja zawracam jej dupę swoimi problemikami.

Westchnęłam z bezsilności i nie marnując więcej czasu, chwyciłam torbę, zamknęłam drzwi i szybkim krokiem ruszyłam w stronę przystanku.

Usiadłam na zimnej ławce i tępo wpatrywałam się w ruch uliczny, auta przemieszczały się szybko w dwóch różnych kierunkach. Jeszcze kilka dni temu też takim jechałaś, z Louisem.

- Jesteś pieprzoną masochistką, Cassie. - wyszeptałam sama do siebie, nie zwracając uwagi na kilku ludzi stojących obok.

Po dziesięciu minutach podjechał wybrany autobus, wsiadłam i zajęłam miejsce gdzieś z tyłu, siedzenie obok mnie było puste i nikomu nie śpieszyło się by to zmienić - to nawet lepiej.

Droga przeminęła pomyślnie, wysiadając jeszcze raz obejrzałam się za siebie jakby mając nadzieję, że wysiądzie z niego on.

- Hej Cassie, masz może notatki sprzed tygodnia? - delikatny jak piórko głosik wyrwał mnie z zamyślenia, moja klasowa znajoma Jessy.

- Niestety nie wzięłam tego zeszytu, przykro mi - wyrecytowałam niczym robot nie patrząc na jej twarz.

- Coś się stało? - dopiero teraz odważyłam się unieść głowę, od razu uderzył we mnie blask jej niebieskich tęczówek, rude loki swobodnie opadały na ramiona, była to dziewczyna zawsze uśmiechnięta, bardzo pogodna i wydawać by się mogło, że lubi wszystko i wszystkich.

- Nie, ale dziękuje, że pytasz - sztuczny uśmiech, to jest to.

Wyminęłam szybko jej osobę i truchtem dotarłam do głównego wejścia, stałam przez chwilę w bezruchu obserwując lustrzane odbicie w szklanych drzwiach. Mogłam zobaczyć wszystko co działo się za mną, Jessy pytającą kolejne osoby,  uczniów podjeżdżających na parking i tak znajomo wyglądające czarne BMW. Moje serce nagle przestało bić, nie odważyłam się odwrócić lecz nadal wpatrywałam się w odbicie. Równe osiem oddechów później samochód odjechał, a wraz z nim moja nadzieja. To mógł być Louis. 

Zajęcia zakończyły się o siedemnastej trzydzieści, na dworze było ciemno i zapewne zimno, a mnie czekała dość długa droga powrotna. Na samą myśl o tym  przeszedł mnie dreszcz, ocknęłam się z transu i wybiegłam z klasy wraz z pozostałą grupą. Wszyscy byli zainteresowani swoim towarzystwem i nie zwracali na mnie uwagi, pośpiesznie wyszłam z budynku, a w moją twarz uderzył chłodny podmuch wiatru. Zacisnęłam zęby starając się nie okazać jak bardzo wzruszyła mnie ta pogoda. 
Jest koniec listopada, zbliża się zima więc nie powinnam się dziwić. Właściwie to ta biała pora roku była moją ulubioną. Na dworze zawsze było pięknie, ludzie śpieszyli do domu gdzie więcej czasu niż zwykle spędzali z rodziną, w kominkach palił się ogień, a całość dopełniały Święta Bożego Narodzenia. Każdego roku wraz z rodzicami stroiliśmy gigantyczną choinkę przywiezioną przez ojca z lasu, a teraz? Mam malutkie drzewko z kilkoma bombkami i kakao z torebki. Bosko. Dość o świętach, pora wracać do domu gdzie jak co wieczór usiądę sama oglądając następny odcinek Doktora House'a. 
Moje obcasy stukały o chodnik kiedy wolnym krokiem maszerowałam przez plac uczelni. To miejsce było naprawdę piękne - duża szkoła, dookoła park z idealnymi drzewami i okrężnymi alejkami, ławeczki i kafejka. 
- Cassie!! - usłyszałam głos Abbie tuż za mną, a po chwili po moich plecach rozszedł się niewyobrażalny ból. Blondynka skoczyła mi na barana ignorując fakt na jak wysokich szpilkach jestem. 
- Zwariowałaś? Mogłaś mnie połamać! - pierwszy raz od kilku dni szczerze się uśmiechnęłam, naprawdę szczerze. - Jedziemy razem?
- No pewnie, że tak. - zatrzymała się na chwilę i poprawiła wygnieciony płaszcz, stanęła obok mnie i łącząc nasze ręce w stawie łokciowym ruszyłyśmy dalej. - Musimy się zatrzymać w sklepie bo nasza lodówka wygląda jak anorektyczka. 

Zatrzymała swój samochód przy małym, ulicznym sklepie i obie opuściłyśmy pojazd. Pośpiesznym krokiem wdarłyśmy się w budynku, a dzwonek zawieszony nad drzwiami poinformował o tym innych klientów, obejrzeli się lecz sekundę potem wrócili do swoich zakupów. Abbie zaopatrzyła się w koszyk i rozpoczęła swój obchód, niczym zbity pies ruszyłam za nią ze spuszczoną głową.  
- Biorę wino, opijemy się jak to wszystkie zranione dziewczyny mają w zwyczaju! - przyjaciółka powiedziała zbyt głośno niż powinna. 
Przez zerwanie zostaniesz alkoholiczką, Cass. 
- Bierz, przyda się.
Ze spuszczoną głową przemierzałam sklep, w zasięgu mojego wzroku pozostawały jedynie buty i kawałek podłogi. 
Moje ciało zetknęło się z czymś twardym i ciepłym, przerażona chciałam odskoczyć, ale czyjaś duża dłoń objęła mnie w talii i tym samym zatrzymała moje ruchy. Moje spojrzenie spotkało się ze wzrokiem osoby, na którą weszłam. To tak, to było do przewidzenia. Przede mną stał ubrany jak zwykle na czarno Zayn, chłopka uśmiechnął się do mnie czule nie zdejmując ręki z mojego biodra. 
- Cassie, jak zwykle nieuważna Cassie. - oboje zaśmialiśmy się pod nosem na jego cięty komentarz.  
- Zayn, jak zwykle nieogolony Zayn.
-  Jak się trzymasz mała? - wiedziałam, że chodzi mu o zerwanie z Tomlinsonem, powinnam udawać głupią czy lepiej nie?
- Jak widzisz żyję i mam się dobrze. - próbowałam wyglądać na pełną energii i radości jednak wyszedł z tego marnej jakości uśmiech i przygarbiona sylwetka.
- Widzę, Louis "trzyma" się - zrobiła w powietrzu charakterystyczny ruch palcami obu rąk - tak samo jak ty. Musicie być tak bardzo uparci? Wróćcie do siebie. 
Jego słowa uderzyły we mnie niczym stalowa kula, poczułam łzy zbierające się w kącikach oczu .. nie, nie teraz! Przełknęłam ślinę i zagryzłam dolną wargę, mulat bez przerwy mi się przyglądał jakby tylko czekał na łzę. 
- Dobrze wiesz, że ...
- Spotkajmy się pojutrze, zadzwonię do ciebie jeszcze. - cmoknął mój policzek i odszedł w przeciwnym kierunku niż mój. 
- To jest dobre - Abbie machnęła mi butelką pełną wina przed oczami. - i mocne!

~*~

Siedziałyśmy w salonie - pokoju, w którym pierwszy raz pocałowaliśmy się z Louisem, rozmyślałam o nim bezustannie, zadając sobie jeszcze większy ból.

Obie w dłoniach trzymałyśmy kieliszki do połowy napełnione czerwoną cieczą. Każdy łyk zdawał się odejmować jeden procent smutku spośród miliona pozostałych, blondynka leżała trzymając stopy na moich kolanach, byłyśmy lekko śpiące. 

- Bo wiesz Cass, życie jest do dupy. Popatrz na mnie, niby jestem na tych studiach, ale nie uczęszczam na zajęcia, co weekend inny facet, połowy z nich nawet nie pamiętam imienia! - rzuciła rękoma w powietrze akcentując ostatnie słowa. - Ty natomiast masz ojca frajera, który sypia z obcą babą, twój były chłopak jest królem nielegalnych wyścigów i pieprzonym dupkiem! 

Auć.

Zabolało jak cholera, każde jej słowo bolało, ale wiem, że nie o to jej chodziło, pijana Abbie to filozoficznie myśląca Abbie. Wyliczając wady naszego życia chciała udowodnić jak zasrane ono jest. 

- Masz rację kicia, święte słowa wypływają z twoich ust. - stuknęłyśmy kieliszkami i duszkiem opróżniłyśmy ich zawartość. 

- Spać mi się chcę. 

 Jej oczy same się zamykały dlatego delikatnie ściągnęłam z siebie jej nogi, wstała i okryłam ją kocem, automatycznie usnęła cicho pochrapując. Kącik moich ust uniósł się ku górze kiedy wchodząc po schodach spojrzałam na Abbs.

Po cichu dotarłam do mojego pokoju, nie zasłaniając żaluzji ściągnęłam bluzkę oraz spodnie i w samej bieliźnie podreptałam do łazienki. 

Nie miałam ani siły ani ochoty na kąpiel dlatego zdecydowałam się na prysznic. Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i po całkowitym rozebraniu się weszłam do brodzika. Woda obmywała moje ciało wywołując kojące uczucie, szyby zaparowały od temperatury cieczy więc przyłożyłam do jednej palec i nie myśląc nad tym co robię napisałam drukowanymi literami "Louis" 

- Louis - przeczytałam i odwróciłam się w przeciwną stronę, czułam jak kolana wraz z dolną wargą zaczynają powoli drżeć. Nie, nie, nie! Tylko nie płacz!

Nie mazgaj się, Cassie.

Próbuję, ale nie daję rady!

Dałam za wygraną i opadłam na kolana, nie przejmowałam się wciąż płynącą wodą, w tym momencie tylko siedziałam i płakałam z rozpaczy po stracie ukochanej osoby, chyba mi wolno? Łkałam głośno obejmując się dookoła dłońmi, wspominałam nasze wspólne chwilę.

- Weź się w garść Williams! 

Po kilku minutach wyszłam z łazienki owinięta szlafrokiem, zrzuciłam wszystkie ubrania z pościeli i zanurzyłam się w niej. Wciągnęłam do nozdrzy świeży zapach kołdry - cytryna i pomarańcza, od nadmiaru promili we krwi usypiałam mimo wczesnej godziny, nie walczyłam dłużej i po prostu odpłynęłam w krainie Morfeusza.

______________________________________________________

Witam :3

Wracam po chorobie z nowym rozdziałem :3

Powiem wam, że uwielbiam Abbie XD Dopiero teraz zauważyłam ją, że opisuję ją tak jak wyobrażam sobie idealną, trochę rozbrykaną przyjaciółkę :D

Zbliżamy się do 80 wyświetleń, a więc także do Live Streama! 

Stresuję się. Dam wam jeszcze znać na ten temat (godzina,dzień itp)

Tym czasem!  Rozdział może być dla was znowu krótki, ale ja nie potrafię opisywać dłuższych gdyż mam już obmyślany plan w głowie i chce się go trzymać :*

 Dzisiaj znów szantaż ..wybaczcie.

40 komentarzy = nowy rozdział.