Rozdział 9

Ze snu  wyrwał mnie gwałtowny dźwięk budzika. Yh...poniedziałek,szósta trzydzieści rano. Jak ja to kocham! - czujecie ten sarkazm? Powoli zwlokłam się z łóżka, moje powieki nadal co chwilę się zamykały. Rozebrałam się do naga i weszłam do ciemnoniebieskiej kabiny prysznicowej. Odkręciłam kurek z zimną wodą ,a gdy tylko poczułam pierwsze krople - moje ciało przeszedł dreszcz.  Zimne prysznice najlepiej wybudzają, coś o tym wiem. Owinęłam się puchowym, czerwonym ręcznikiem i ruszyłam w kierunku szafy, z której wyciągnęłam odpowiednie ubrania. Pogoda zaczynała przybierać barwę jesiennego Londynu co nie cieszyło mnie ani trochę. Jestem typem zmarzlucha. Włosy jak zwykle pozostawiłam rozpuszczone i zeszłam na dół, aby zrobić śniadanie. 

- Abbie! Wstawaj bo zaśpisz! - rzuciłam przelotnie obok jej pokoju. 

Chwyciłam do ust zielone jabłko i schowałam butelkę  wody do skórzanej torebki. Zabrałam kluczę z wyspy kuchennej i ostatni raz spróbowałam obudzić współlokatorkę donośnym krzykiem. Zamknęłam za sobą drzwi i skierowałam się na przystanek autobusowy.  Szłam wolnym krokiem, gdyż miałam jeszcze sporo czasu. Podmuchy wiatru obijały się o moja twarz, pozostawiając czerwone plamy na policzkach. Wsadziłam zmarznięte dłonie do kieszeni płaszcza. 

- Nie powinnaś chodzić sama, tym bardziej po tym co się wczoraj stało - usłyszałam za plecami nieznany dotąd głos. Poczułam ciarki na dole kręgosłupa. - wiem kim jesteś, Cassie - szepnął wprost do mojego ucha. Chciałam uciec, lecz nie mogłam. Jakaś siła nie pozwalała mi odejść. Zrobiłam jeden duży wdech i kontynuowałam coś co można nazwać rozmową.

- Nie wiem co takiego zrobił ci Louis, ale ja nie mam z tym nic wspólnego. Dlatego byłabym wdzięczna gdybyś trzymał się z dala ode mnie. Do widzenia - rzuciłam i przyśpieszyłam kroku. Jednak dla niego to nie był koniec.  Złapał mnie za przedramię i odwrócił w swoją stronę.  Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam mu prosto w oczy. Na jego ustach pojawił sie łobuzerski uśmieszek, który wywołał u mnie obrzydzenie.

- Posłuchaj kochanie, przekaż mu, że nikt nie będzie bezpieczny. - znacie to uczucie kiedy pytacie się "co by było gdyby"? Tak, własnie zastanawiam się co by było gdybym wtedy zginęła, po potrąceniu. Na pewno nie miałabym tyle problemów. Parsknęłam śmiechem i splunęłam mu prostu w twarz.  Tęczówki znacznie mu pociemniały, zacieśnił uścisk na moich rękach i rzucił mną od stojące tuż za mną drzewo. Jęknęłam z bólu i zamarłam kiedy podniósł na mnie rękę. To już koniec - zabije cię. 

- Odejdź od niej - odezwał się męski głos. Próbowałam unormować oddech, jednak nie było to takie proste. - nie słyszysz?! Odsuń się póki nie dzwonie na policję. Przysunął się bliżej i szepnął jakieś niezrozumiałe zdanie, po czym zniknął we wnętrzu czarnego audi. Przymknęłam powieki i liczyłam swoje oddechy, tej techniki nauczyłam się od taty, który wiele lat spędził w wojsku. 

- Cassie, już dobrze. Jesteś bezpieczna. Ale zrobił ci siniaka - przetwarzałam w myślach to co się właśnie stało. Otworzyłam oczy i spojrzałam na mojego wybawiciela ... Nie! Nie może być! Nate?! Ale jak to?! Jeszcze nie dawno to on chciał mnie skrzywdzić,a  teraz... oddychaj Cass.

- Dziękuję - wyszeptałam i spojrzałam na zółto-szary ślad na ręce. To się tak szybko nie zagoi.  Upuściłam rękaw płaszcza, aby zakryć sińca. Wyminęłam chłopaka i ruszyłam dalej, mimo, że autobus już mi uciekł musiałam dojść na uczelnię.

- Cass, po pierwsze ten twój nowy chłopak to chyba nie najlepsze towarzystwo. Po drugie, wsiadaj podwiozę cię.

- Nate, na prawdę jestem ci wdzięczna, ale nie trzeba. Dlaczego wszyscy myslicie, że to mój chłopak do jasnej cholery?! - krzyknęłam, wow..Sama sie tego po sobie nie spodziewałam, wyszeptałam ciche przepraszam i przystanęłam na wcześniejszą propozycję. W końcu tylko tego brakuje, żebym spóźniła się na zajęcia.
Jechaliśmy w ciszy, co jakiś czas spoglądałam na jego osobę, z zaangażowaniem prowadził samochód.  Kiedy tak miałam czas , żeby pomyśleć dotarło do mnie co właśnie robię ... Cassie idiotko! Jedziesz autem ze swoim byłym chłopakiem, który nie tak dawno próbował cię zgwałcić! Niezgrabnie poruszyłam się na siedzeniu, w duchu modląc się by jak najszybciej dotrzeć pod collagu. 
*
Szłam brukową uliczką prowadzącą wprost do jednej z włoskich kawiarenek. Pogoda nadal nie dopisywała, słońce chowało się za gęstymi chmurami przez co było prawie niewidoczne, a wiatr nadal nie ustępował. Schowałam dłonie do kieszeni i pchnęłam ciężkie drzwi. Po otoczeniu rozniósł się dźwięk dzwonka i co poniektóre pary oczy spoczęły na mnie.  Podeszłam do lady, by już po chwili zamówić gorące latte. Ekspedientka podała mi moje zamówienie.  Opuściłam budynek i skręciłam na przystanek autobusowy, gdy upiłam łyk kawy moje ciało automatycznie się ociepliło.  Sięgnęłam do torebki, z której wyciągnęłam komórkę. Na ekranie pojawiło mi się kilka powiadomień, do których kolejno wchodziłam.

_________________________________________________________________
Nadawca : Abbie xx
Odbiorca : Cassie

Kurwa! Zaspałam! ;(

___________________________________________________________________________________

Cóż to nic nowego Abbie. Nie odpisałam na smsa i kliknęłam w następny.

_________________________________________________________________

Nadawca : Nate

Odbiorca : Cassie

Jak się masz?  Boli cię ręka?  Cassie, odpisz.

___________________________________________________________________________________

Zignorowałam jego prośbę i upiłam kolejny łyk gorącej cieczy.  

- Miałaś odpisać - usłyszałam rozbawiony głos tuż obok mnie. Mrugnęłam kilka razy i odwróciłam się w tamtą stronę. Wymusiłam słaby uśmiech i założyłam nogę na nogę.

- Nate. Co tutaj robisz? - zapytałam grzecznie po czym zostałam gwałtownie pociągnięta za rękę. Chłopak co chwila przyśpieszał kroku ignorując fakt, jak wysokie buty mam na nogach. Boże człowieku, ja zaraz umrę! Odkluczył auto i wepchnął mnie na przednie siedzenie.  Pomijając fakt, iż byłam tym odrobinę zażenowana i zdezorientowana - posłusznie zapiełam pasy.

- Oddychaj Cass, ja tylko odwiozę cię do domu. Obiecuje, że historia z imprezy nie powtórzy się.  Zaczerpnęłam świeżego powietrza i odwróciłam głowę w przeciwną stronę. Po 10 minutach byliśmy na miejscu. Wyszłam z pojazdu i spojrzałam na byłego chłopaka. Jego tęczówki hipnotycznie mnie obserwowały, a na twarzy widniał serdeczny uśmiech. Dlaczego wcześniej taki nie byłeś?! 

- Emm.. może wejdziesz? - zapytałam lekko speszona pocierając dłonią kark.

- Tak, z chęcią. - westchnęłam głośno. Zapytałam tylko z grzeczności, bo tak naprawdę nie miałam ochoty na jego towarzystwo.  Otworzyłam przed nim drzwi  i wpuściłam do środku.  W domu nie było żywej duszy, więc stresowałam się jeszcze bardziej. Usiedliśmy na kanapie popijając sok pomarańczowy. Szatyn odłożył szklankę na stół i złapał moją dłoń. Kciukiem pogładził moje knykcie . Zmarszczyłam brwi i ułożyłam usta w cienką  linię. Co on kurwa wyprawia?! 

- Cassie, wiem, że masz o mnie złe zdanie, ale mi naprawdę na tobie zależy.  Myśl sobie co chcesz, ale ja nie mogą znieść myśli, że nie jesteśmy razem przez moją głupotę. Daj m drugą szansę.  - przez chwilę milczałam i przetwarzałam  w myślach to co powiedział. Zaraz, co?!

Wyrwałam rękę z jego uścisku i oddaliłam się kawałek. Typowy facet!

- Ufałam ci, a ty to wykorzystałeś. Zraniłes mnie i moje uczucia, a teraz prosisz o wybaczenie? Przepraszam Nate, ale to się nie uda. Wolę być sama niż z osobą, która mnie zdradziła. Teraz proszę, wyjdź. - spuściłam wzrok na biały dywan i przygryzłam wargę. Jedyne czego teraz chciałam to być samą z kotłującymi się myślami. 

- Wybacz.  - wyszeptał, jego twarz miała smutny wyraz, a w oczach dostrzegłam poczucie winy.  Poczułam wielki kamień na sercu. Zamiast czuć się lepiej, sprawiłam, że umrę ze świadomością, że t ja wywołałam tą krzywdę. Nie Cassie, nie ty tylko on. 

Po chwili byłam już sama więc jęknęłam głośno. Dlaczego moje życie musi być aż tak pojebane?! Dlaczego nie mogę być Abbie, która m wszystko w dupie. I jeszcze ten psychol z rana! Właśnie skoro o nim mowa ... zerknęłam na przedramię. Siniak dalej tam widniał, większy i ciemniejszy niż wcześniej.  Tego się korektorem nie zakryje.  Opadłam plecami na kanapę i tępo wpatrywałam się w sufit. To ewidentnie jeden z gorszych dni. 

~Louis~

 Wykonałem jeszcze jeden silny  cios w wiszący obok worek treningowy i opadłem wyczerpany na materac. Oddychałem dość głośno, zresztą  jak wszyscy tutaj.  Przymknąłem powieki, a przed oczami znów pojawił się jej obraz. Drobna, bezbronna dziewczyna, która zawróciła mi w głowie. Co ty wyprawiasz Tomlinson, jedź do niej! Wyjaśnij jej wszystko. - krzyczała moja podświadomość. Zaraz, ona ma rację! Musze z nią porozmawiać.

    

_________________________________________________________________

Nowy rozdział... w końcu! Nie powiem - miałam z nim nie lada problem. Uważam, że

mógł być o wiele lepszy, a jest jaki jest, modlę się, żebyście to jakoś znieśli i przepraszam ;-; 

Jak zauważyliście ... w tym rozdziale dominuje Nate, Nate i jeszcze raz Nate. Wiem, że wiele z was za nim nie przepada, ale będe zła XD Będzie go jeszcze sporo w opowiadaniu ^^

NOWY TYTUŁ BLOGA! Może zauważyliście, że zmieniła się nazwa bloga.. na dniach dostanę nowy szablon. :)  Kilka osób pytało się mnie czy po tym opowiadaniu będę pisać inne. Będę kochani...
*Wybaczcie że krótki.

Pod koniec tego opowiadania zabiorę się z pisanie nowego, ale to jeszcze długa droga przed nami :D Powiem tylko, że o Louisie w postaci Bad Boya tak jak tu ^^

Do następnego koteczki <3 PS: This Is Us było piękne <3

CZYTASZ =  KOMENTUJESZ ♥