Rozdział 21

Pustka. Ogarnęła moje serce niczym fala, która zalewa brzeg. Wszystkie dotychczasowe emocję odeszły w zapomnienie, a na przodzie znalazł się ból. Był tak ogromny, że nie dawał mi spać, jeść czy nawet oddychać. 

Louis i ja nie jesteśmy już razem.

Słowa, które niczym nóż przebijały moje serce.Siedziałam zwinięta w kłębek pod ciepłą kołdrą, który w tamtym momencie ochraniała mnie rzeczywistością. Mój oddech stawał się cięższy z każdą chwilą, w której tłumiłam płacz. 
Łzy są złe. 
Słyszałam jak drzwi uchylają się, a po chwili materac ugiął się pod dodatkowym ciężarem. Abbie. Musiała to być ona, bo któż by inny.
- Skarbie nie możesz tego kontynuować. Od doby siedzisz tutaj całkiem sama, nawet nic nie jadłaś. 
Żywię się smutkiem.
- Abbs, proszę zostaw mnie samą.
Tak właściwie wbrew sobie ją wyrzucam, potrzebuję jej towarzystwa. Potrzebuję kogokolwiek kto usiądzie tuż obok, obejmie mnie ramieniem i wysłucha wszystkich żałosnych jęków. Więc czemu nie skorzystasz z pomocy przyjaciółki? Nie wiem. Bo się wstydzę? 
- Nie zostawię cię, nie w takim stanie. Rozumiem co czujesz, jeśli chodzi o rozstania i seks jestem weteranką,dlatego posłuchaj rady zaufanej osoby. - przystanęła na chwilę jakby chciała potwierdzić się w przekonaniu, że jej słucham. - Musisz wziąć się w garść zanim popadniesz w jeszcze większy dołek. 
Oczywiście, powstanę niczym feniks z popiołu i bezwarunkową ochotą do dalszego życia. Nic z tego.

- Wstawaj! - korzystając z całej swojej siły próbowała zepchnąć mnie z materaca, na moją korzyść nie udało jej się. 
Blondynka dała za wygraną i opuściła pomieszczenie.
Moje myśli nieustannie powracały do wydarzeń sprzed dnia.
"Znaleźlibyśmy sposób! Ja.. nie ufam ci już Louis."
Czy moje słowa były prawdziwe? Czy już mu nie ufam? To niemal pewne, że się na nim zawiodłam - kto by tego nie zrobił, ale czy nie oskarżyłam go zbyt pochopnie? Czy naprawdę znaleźlibyśmy inny sposób na zadufanego w sobie psychola jakim jest Simon? Wątpie. 
Przypomniałam sobie wyraz jego twarzy kiedy te okrutne słowa wypłynęły z moich ust. Niedowierzanie? Smutek? Złość? Tak, ewidentnie był zły, na siebie, na mnie, na wszystkich wokół. 
Wygramoliłam się spod pościeli wzburzona jak nigdy. Warknęłam nieraz i mrużąc lekko powieki wyjrzałam przez okno.
Niemal czułam ziąb panujący na dworze, szyba zdążyła zaparować, lada moment pojawiły się na niej pierwsze krople londyńskiego deszczu. Pięknie - pomyślałam przeczesując palcami włosy, jak co dzień doliczyłam się kilku niewielkich kołtunów. 
Świat zdawał się zatrzymać kiedy moja komórka wydała z siebie ciche piknięcie symbolizujące nadejście nowej wiadomości. Pędem rzuciłam się po urządzenie leżące na komodzie, miałam przeogromną nadzieję, że to Lou, że może wyjaśnimy sobie wszystko i do siebie wrócimy, że znów będę szczęśliwa. 
Wszystko pękło jak bańka mydlana gdy ujrzałam od kogo tak naprawdę dostałam smsa. Nate. Czego ten dupek znów ode mnie chce? Na samą myśl o nim miałam odruch wymiotny, chwila,w której mnie zdradzał nadal nie została mu wybaczona.  I raczej nigdy nie zostanie. 
Nawet nie sprawdziłam o co mu chodzi, odłożyłam sprzęt z powrotem na komódkę i zbiegłam na dół. 
- A więc jednak zeszłaś! - usłyszałam w jej głosie nutę entuzjazmu - To dobry znak! Pogoda jest dzisiaj do dupy - instynktownie zerknęłyśmy w stronę okna. - Co powiesz na imprezę wieczorem? 
- Kochana wybacz, ale wydaję mi się, że jest za wcześnie - posłałam jej wymuszony uśmiech. Abbie chyba wyczuła co się kroi i nie drążyła tematu, choć czułam jak bardzo chce mnie tam zaciągnąć. Mimo wszystko moje kruche serce wciąż pęka, a ja jestem zbyt słaba emocjonalnie na balowanie po klubach. Co to to nie. 

Gorące kakao, które zrobiła dla mnie przyjaciółka perfekcyjnie zastępowało grzejnik, ciepło rozchodziło się po całym ciele począwszy od rąk. Tępo wpatrywałam się w ekran telewizora, pogoda, wiadomości i stacje muzyczne mnie nie interesowały, a o tej godzinie trudno było o coś innego. 
Zastanawiałam się czym powinnam się zająć - coś ciekawego i odprężającego. Najlepiej sen. Gwarantuje Cassie, przemieniasz się w niedźwiedzia, one też wyłącznie śpią. 

~Louis~

Chodziłem z kąta w kąt rozmyślając i przygryzając dolną wargę. Zayn siedzący na kanapie naprzeciw mnie wyraźnie lustrował każdy mój krok jakby oczekiwał jakiegokolwiek wytłumaczenia.

Nie myślałem ani o mnie ani o Cassie, teraz były ważniejsze sprawy - sam się dziwię, że to mówię zważywszy na okoliczności. Simon - ten pieprzony dupek nadal tu jest i ma się dobrze, zbyt dobrze. Nie wywiązał się z umowy, został w Londynie rozwścieczając mnie do granic możliwości.

- Tommo uspokój się bo dostaniesz wylewu. Nie prościej do niego pojechać i załatwić sprawy jak należy..jeśli wiesz o co mi chodzi - teatralnie ścisnął pięści i strzelił kilkoma palcami. 

Właściwie to ma rację, tak musimy zrobić.

- Wstawaj, ty prowadzisz.

Nie znałem jego adresu, ale miejsce gdzie na pewno był są stare magazyny. W tej okolicy najczęściej zakładają nielegalne warsztaty samochodowe, w których perfidnie gustował Allen. 

Kamyki szurały pod naszymi butami kiedy stawialiśmy kolejne kroki, zarówno ja i Davis wiedzieliśmy po co przyszliśmy.Już z oddali dochodziły różnorodne głosy, jeden z nich musiał należeć do Simona. 

Oto jest - stał przede mną w ciemnoszarej koszuli i spranych, białych jeansach, wyglądał tak stoicko, w ogóle się nas nie spodziewał.

- Wypierdalać stąd! Wszyscy co do wyjątku! - Zayn wrzasnął, a po chwili zostaliśmy sami. Mierzyliśmy się z Simonem spojrzeniami, jego niepewne kontra moje - wściekłe. 

- Tomlinson, jakoś się dogadamy. Posłuchaj..

- Nie to ty posłuchaj sukinsynie - przycisnąłem palec wskazujący do jego klatki piersiowej, która unosiła się nierównomiernie. Bał się, to dobry znak. - Nie wywiązałeś się ze swojej części umowy, a o ile się nie mylę miałeś to zrobić.

- Aż tak martwisz się o swoją ślicznotkę - nie pozwoliłem po dokończyć, moja pięść z impetem uderzyła jego twarz. Nie było mi dość i kiedy niczego się nie spodziewał wymierzyłem kopniaka prosto w brzuch, a chłopak zatoczył się kilka kroków do tyłu ledwo łapiąc równowagę. Uderzałem go raz za razem, kiedy nie umiał utrzymać się już na nogach usiadłem na nim okrakiem i kontynuowałem  działania. Krew pryskała dookoła, cały byłem nią umazany. Czułem lekki ból w kościach prawej dłoni, ale nie mogłem przestać, byłem jak w transie. Przed oczami ujrzałem Cassie, przestraszoną i krwawiącą. To właśnie mógł jej zrobić - pomyślałem i raniłem go jeszcze mocniej. 

Simon leżał nieruchomo, najprawdopodobniej stracił przytomność. 

- Stary daj spokój zabijesz go, a tego byśmy nie chcieli. Znów trafisz za kraty.

Furia powoli wygasała, wracało trzeźwe myślenie. Przy pomocnej dłoni przyjaciela wstałem z pobitego.

- Masz się wynieść do jutra albo będzie powtórka. 

Czułem wciąż pogłębiającą się satysfakcję, pokazałem mu do czego jestem zdolny, omal nie straciłem nad sobą kontroli, mogłem go zabić to fakt, ale zrobiłbym to dla niej. Prawda jest taka, że jeśli w grę wchodzi Cassie mogę nawet zginąć. 

_______________________________________________________________

 Hej <3

Kąpałam się i wpadałam na jeden z moich niemożliwych pomysłów.

Osoby o słabych nerwach, proszę o odejście sprzed monitorów. Dziękuje.

Pomyślałam, że z okazji 80 tysięcy wejść <których jeszcze nie ma, looolz>

zrobię dla was live stream. To znaczy wiecie:

"Och tak bardzo mi się nudzi więc wejdę pooglądać jak autorka jakiegoś tam bloga o Louisie robi z siebie idiotkę na żywo przed kamerą" 

Pomyślałam, że może ktoś z was (ewentualnie wszyscy XDD) chciałby ze mną porozmawiać, zobaczyć jaka jestem itp. Hahaha x3 *nie oceniajcie!

Szczerze wątpie, że uda się zdobyć aż tyle wyświetleń, ale warto spróbować.

** Więcej informacji pojawi się jeśli dojdzie do tej chwalebnej liczby :D

Tym czasem w komentarzach piszcie czy wam się podoba rozdział oraz co sądzicie o pomyśle. 

Kocham, xx

czytasz = komentujesz