Rozdział 20

~Louis~

Ostatni raz uderzyłem w czerwono-niebieski worek treningowy i wykończony opadłem na podłogę. Byłem niewyobrażalnie spocony i zmachany.

- Wykończysz się - stwierdził Zayn, mulat stał w progu oparty o framugę drzwi.

Jego ciało pokrywał biały tshirt i skórzana kurtka. Odepchnął się i pomógł mi wstać. Chętnie skorzystałem z jego pomocy.

- Weźmiesz udział w wyścigu?

- Tak.

- Nawet jeśli oznacza to wasz koniec? - zmarszczka na jego czole pogłębiła się kiedy wypowiadał te słowa.

- Przynajmniej będę mieć pewność, że jest bezpieczna.

Byłem pewny wygranej, musiałem się postarać - dla Cassie. Przymknąłem powieki i przełknąłem głośno ślinę. 

Jej brązowe, wyglądające tak lekko włosy i przeszywające, czekoladowe spojrzenie urzekły mnie na samym początku i nawet teraz nie potrafię o nich zapomnieć. Chwilę, w których jesteśmy sami są przepełnione magią, moje serce bije jedynie dla niej. Tak bardzo jej pragnę. Chce żyć ze świadomością, że jest szczęśliwa i zawsze uśmiechnięta. Tak, jej uśmiech potrafi zdziałać cuda. 

Czym było moje życie bez niej? Było bezcelową wędrówką, po śmierci Kath wydawało mi się, że nigdy nie stane na nogi, aż nagle zjawiła się ona. Poświęciłbym dla niej wszystko. 

- Auto jest już gotowe? - mój wzrok tkwił w podłodze. 

- Zrobiłem kilka poprawek, wszystko jest w porządku. - poklepał mnie po ramieniu, nic nie mówił, ale jego oczy zdradzały co tak naprawdę czuje, boi się .. o mnie, o Cassie.

- Zróbmy to razem jak za dawnych lat.

Parking był pełny. Samochody parkowały gdzie się tylko da, jedynie po to, żeby zobaczyć wyścig roku. Tomlinson kontra Allen. Allen kontra Tomlinson.

Wszystko wyglądało jak dawniej, niczym wyciągnięte z mojej pamięci: ledwo ubrane kobiety eksponujące swoje największe atuty, sportowe maszyny wydające głośne warkoty. Niebo było już zupełnie czarne, gwiazdy rozświetlały jego powierzchnię niczym latarnie ulicę. Atmosfera sprzyjała widowisku. Ludzie podchodzili do mnie życząc powodzenia, siedziałem na masce auta, a stojący obok Zayn dodawał mi pewności. Pamiętaj Tomlinson: Robisz to dla niej. 

- Tommo, Cass dzwoni - usłyszałem zatroskany głos przyjaciela.

Zajebiście. 

-Jedź do niej. Upewnij się, że wszystko w porządku - po chwili obserwowałem jak odjeżdża. 

Z głośnika tuż nad moją głową rozniósł się dziewczęcy głos informujący o ostatnich przygotowaniach. Wsiadłem za kierownicę, zapiąłem pas i ubrałem kask. 

- Powodzenia Tomlinson, będzie ci potrzebne! - Simon również siedział w swoim samochodzie. Wydawać by się mogło, że ta cała sytuacja jest nie potrzebna. 

Pieprzony dupek.

- Okaże się. 

3...2...1 START! 

Kiedy czarna flaga wypadła z rąk sędziego wcisnąłem pedał gazu i maszyna niczym potwór ruszyła przed siebie. W powietrzu unosił się dym z naszych opon, widownia krzyczała i wiwatowało. Jakie to chore, dla nich jest to forma rozrywki, a ja walczę o moją miłość. Ironia losu, co?

Simon wraz ze swoim zielonym  BMW wyjechał na prowadzenie. Nie na długo.

Szybko mu dorównałem, licznik od dawna wskazywał powyżej setki. Dopiero się rozkrecam. 

~Cassie~

Gdy tylko wykładowca zakończył zajęcia pośpiesznie wrzuciłam wszystkie długopisy, podręczniki i zeszyty do torby. To był ten dzień. Dzień wyścigu. Nie miałam pojęcia czy Louis bierze w nim udział, lecz każda cząsteczka mojego ciała mówiła mi, że tak właśnie było. Przez cały dzień nie myślałam o niczym innym. Kiedy pozostali studenci opuścili już audytorium i upewniłam się, że jestem sama, wybrałam numer Zayna, aby po chwili do niego zadzwonić. 

- Zayn, przyjedź po mnie proszę. - moje obcasy stukały o posadzkę w korytarzu. Zmierzałam do głównego wyjścia.

- Jestem w drodze, czekaj jakieś pięć minut. - czułam jak napina swoje mięśnie. On wiedział, że ja wiem. To oczywiste.

Mocniej owinęłam się szalikiem, siedziałam na ławce przed uczelnią i wyczekiwałam jego przyjazdu. Z każdą sekundą trzęsłam się jeszcze bardziej, nie wiem czy z zimna czy ze strachu. Zagryzłam wnętrze policzka.

Kiedy czarny samochód zatrzymał się tuz obok mnie wstałam i otworzyłam drzwi.

- Wskakuj. - wykonałam jego polecenie. - zmarzłaś, włączę ogrzewanie, myślę, że powin..

- Powiedz mi! - wtrąciłam się nie dając mu dokończyć, sama zawstydziłam się swojego wybuchu i oblałam twarz rumieńcem - Zayn, błagam. 

Myślę, że chłopak wyczuł moją niepewność. Widziałam jak walczy sam ze sobą, wydać przyjaciela czy nie.

- Zawiozę cię tam , mała - przerzucił bieg i wyjechał z parkingu. 

Droga zleciała szybko, cisza tym razem mi nie doskwierała. W końcu .. byłam zajęta czymś innym. Kiedy zatrzymaliśmy się na torze ludzie wokół podskakiwali, wiwatowali i klaskali. Słyszałam strzały korków od szampana i piski pijanych dziewczyn. Wszyscy zbiegli się do jednego miejsca. Tam jest. Przepchałam się przez tłum, nie interesowałam się czy ktoś oberwał. Musiałam do niego dotrzeć. Dwa auta stały obok siebie. Jedno zielone, drugie białe - Simon i Louis. Rozejrzałam się, aż w końcu go ujrzałam. Kącik jego ust skierowany był ku górze, przyjmował gratulacje od jakiegoś mężczyzny.

- A więc to zrobiłeś. - rzekłam powstrzymując napływające do oczy łzy. 

- Cassie, dobrze wiesz, że musiałem to zrobić! - stanął naprzeciwko mnie. Chciał złapać mnie za rękę, ale widząc moją niechęć zrezygnował. 

- Zamknij się! Nic nie musiałeś! 

- Przecież Simon nie dałby nam spokoju! - furia buzowała w jego oczach. Tracił cierpliwość.

- Znaleźlibyśmy sposób! Ja.. nie ufam ci już Louis. - rzekłam, a po moim policzku spłynęła łza. Zaraz po niej kolejna. 

Tłum gapiów zażarcie obserwował zaistniałą sytuację. Debile. 

- Nie mów tak, Cassie! - oplótł dłonie wokół moich ramion, zabolało.

Auć.

- Dotrzymuje słowa, z nami koniec Louis. Sam jesteś sobie winien. - powstrzymywałam się przed jeszcze większym rozpłakaniem. Liczyłam kolejne sekundy, w którym chłopak stał i beznamiętnie wpatrywał się w moją osobę.

To koniec, wasz koniec. Masz rację, Louis i ja.. nie jesteśmy już razem.

Zrobił to - wziął udział w wyścigu.

Zrobiłam to - zerwałam z nim.

Zrobiliśmy to - zmarnowaliśmy daną nam szansę. 

Przygryzłam wargę i uciekłam poza teren wyścigu. Właściwie to nie miałam jak wrócić do domu. Chłodne powietrze uderzało o moją twarz, łzy zamarzały, ale czy to ważne? Teraz nic się nie liczy. Straciłam go. 

Zmęczona biegiem usiadłam na ławce przystanku autobusowego. Jedyno co mi pozostało to czekać. 

_______________________________________________________

Cześć ;3

Błagam, nie bijcie! Wiem co pomyślicie.. "czemu ona z nim zerwała

skoro zrobił to dla jej dobra", ale postawcie się w jej sytuacji. Naraził się mimo, iż błagała by tego nie robił. Trochę tolerancji XD

Trzymajcie za mnie kciuki bo jutro zebranie UGH.

Tak w ogóle, dziękuje za wszystko, doszłam do wniosku, że mam najlepszych czytelników na świecie <3 <3 Kocham was *.* 

Wasze słowa są  wspaniałe ;* 

Proszę komentujcie bo to dla mnie ważne. ^^

 PS : Nie umiem pisać długich rozdziałów, więc zrozumcie mnie xd