Rozdział 7 - część pierwsza.

~kilka dni później~

Powoli otworzyłam powieki i zajęczałam cicho. Prawą ręką próbowałam znaleźć ten przeklęty włącznik lampki nocnej. Po wielu próbach w końcu się udało, a mój pokój oświetliło małe światełko. Na dworze wciąż panował mrok, odruchowo spojrzałam na budzik. Druga trzynaście - po prostu świetnie. Rozciągnęłam kończyny i odwróciłam się na lewy bok. Może uda mi się usnąć. Umysł w końcu się poddał. Odpłynęłam w krainie Morfeusza.

*

Ciemność.

Moje bose stopy dotykały zimnego podłoża. Podejrzewam, że była to trawa.

Szłam skołowana przed siebie.

Cisza.

Każdy kolejny krok odbijał się echem po pustej przestrzeni.

Gdzie ja do jasnej cholery jestem? Tak tu cicho.

Strach.

Czy ktoś mi pomoże? Nie Cassie, nikogo TU nie ma.

TU czyli gdzie?

Zmrużyłam oczy próbując rozpoznać tajemniczy kształt naprzeciwko mnie.

Czy to? Tak, to ręce. Białe, duże dłonie. Zaraz! Co one robią?! O nie...one mnie ...duszą!

Próbowałam się wyrwać, jednak było za późno. Moje płuca zaciekle walczyły o choć odrobinę powietrza. Na marne. Czy ja? Umarłam? 

Podniosłam się przerażona. Cała ociekałam potem, a z moich ust wydobywał się nierównomierny oddech. Co to było?! To tylko zły sen Cassie, zwykły koszmar. Chociaż nie. Do zwykłych koszmarów to bym tego nie zaliczyła. Przetarłam dłońmi twarz i stanęłam na równe nogi. Włożyłam stopy do puchatych kapci i skierowałam się do łazienki. Muszę się odświeżyć.

Wyszłam spod prysznica i od razu powędrowałam do kuchni. Żołądek domagał się jedzenia, w końcu przez ostatnie 24 godziny jakoś zapominałam o pożywieniu się. Do porcelanowej miski nalałam zimnego mleka i płatki czekoladowe. Powoli przeżuwając zastanawiałam się gdzie o tak wczesnej porze podziewa się Abbie.
Odłożyłam naczynie do zlewu po czym ponownie zasiadłam do stołu. W domu panowała cisza, jedynym akompaniamentem były krople deszczu obijające się o szyby. Coś jest nie tak - pomyślałam. Tylko co takiego? A no tak, juz wiem - siedzę sama w tym cholernym mieszkaniu, podczas kiedy inni dobrze się bawią! Co im sie dziwić, jest weekend! Nienawidzę siebie za to jak wielką nudziarą jestem. Przymknęłam oczy i wróciłam myślami kilka dni wstecz. 

Louis ... - zawołałam, a nasze spojrzenia spotkały się - dziękuje za dzisiaj. Uśmiechnął się lekko. Teraz albo nigdy Cass. Podeszłam bliżej i pocałowałam go w policzek. Chwilę później pomachałam na pożegnanie i pognałam do wnętrza mieszkania.



Co ja sobie do kurwy myślałam?! Tak po prostu pocałuję chłopaka, którego do tej pory się bałam? Jasna cholera Cassie! On cię potrącił! Tik Tak. Tik Tak. Tik Tak. 

- Zaraz zwariuję!! - krzyknęłam sama do siebie.

Chwyciłam kluczyki do samochodu Abbie i wyjrzałam przez okno - stoi! Ucieszyłam się na wieść, że wpółlokatorka nie odjechała nigdzie swoim Volvo. Jak poparzona wybiegłam z domu i wcisnęłam przycisk na kluczach. Po otoczeniu rozniósł się charakterystyczny dźwięk otwieranych spustów. To ten dzień ...pierwszy raz od ponad roku wsiądę za kółko. Dasz radę Cassie! Usiadłam na wygodnym siedzeniu. Wnętrze auta było wykonane ze wspaniałą precyzją. Jak do cholery stac Abbie na takie cudo?! No tak, przecież ma bogatych rodziców. Odpaliłam silnik i ruszyłam przed siebie. Droga nie była mi dobrze znana, przecież byłam u niego zaledwie dwa razy. 

Zatrzymałam się na podjeździe wyłożonym białym asfaltem. Podeszłam do drzwi i uniosłam dłoń. STOP! Cassie, czy aby na pewno dobrze robisz? Westchnęłam głęboko, by po chwili delikatnie zapukać do drzwi frontowych.  Słyszałam kroki zbliżające się ku mojej osobie. No - teraz już nie ma odwrotu. 

- Cześć, wejdź - Zayn obdarzył mnie czułym uśmiechem, odpowiedziałam tym samym i weszłam do środka. Louis mógłby się od niego uczyć. Odwrócił się, a ja zatonęłam w jego czekoladowych tęczówkach okrytych pasmem długich i gęstych rzęs. 

- Lou jest u siebie, drugie drzwi po prawej - stwierdził wybijając mnie z transu. Podziękowałam grzecznie i ruszyłam we wskazane miejsce. Zapukałam, jednak nie słysząc żadnej reakcji uchyliłam lekko drzwi. 

- Louis? - rozejrzałam się po pokoju i dostrzegłam jego postać. Spał. Podeszłam bliżej łóżka. Wyglądał tak bezbronnie, te same rysy co zawsze jednak o wiele łagodniejsze pokrywały rozmierzwione włosy. Skorzystałam z jego "nieobecności", aby obejrzeć jego pokój. Byłam tu juz raz, po imprezie. Ściany pokryte były ciemno niebieską farbą. Na czarnych meblach dostrzegłam stertę papierów, komórkę oraz zdjęcie. Zmarszczyłam brwi zdziwiona. Nigdy  nie miała go za sentymentalnego chłopaka. Chwyciłam ramkę w dłonie. Fotografia przedstawiała piękną dziewczynę o pełnych, piwnych oczach i  oliwkowej cerze. Była taka ...idealna! 

- Nie ładnie wchodzić bez pozwolenia - wyszeptał zachrypniętym głosem Tomlinson. Odwróciłam się i obdarzyłam go wymownym spojrzeniem. Otworzyłam usta z zamiarem wypowiedzenia choćby jednego zdania "Nie spodziewałam się", zamiast tego wybiegłam z pokoju. Bez pożegnania z Zaynem opuściłam ich dom, kierując się do auta Właściwie nie wiem czemu tak zareagowałam. Przeciez nie jest moim chłopakiem ....jednak poczułam się, hmm .. zazdrosna? Oszukana? Czy może jedno i drugie. Poczułam uścisk na przedramieniu. Sekunde później stałam na wprost Tomlinsona. Chłopak nie miał na sobie koszulki, a twarz okazywała zdezorientowanie. 

- Dlaczego nie powiedziałeś, że masz dziewczynę?! - rzuciłam oskarżycielsko nie pozwalając mu dojść do słowa - czy ona wie, że s mnie uczepiłeś?! 

- Uspokój się! - krzyknął rzucając mną o maskę samochodu. Ból opanował całe moje ciało. 

- To boli - powiedziałam z zamkniętymi oczami. Lou poluźnił uścisk i chwycił mój podbródek. 

- Posłuchaj mnie. - poprosił .. choć nie, bardziej rozkazał.

_____________________________________________________

Postanowiłam, że dodam pierwsza część rozdziału, gdyż mój wyjazd się spóźnia.

Dziękuję z całego serducha za 33 komentarze! Jesteście wielcy! ♥

Jak widzicie, stworzyłam czat, na którym możecie rozmawiac między sobą ^^

DRUGA CZĘŚĆ PO MOIM POWROCIE Z WAKACJI !! 

* Jest krótki bo to pierwsza część rozdziału czyli jakby połówka.

Czytasz = Komentujesz ♥