Rozdział 15

- Mam nadzieję, że odwieziesz mnie do domu bo Abbie nie odbiera telefonu - rzekłam wciąż zaspanym głosem zakładając buta na lewą nogę.
- Właściwie to nie.
- A-Ale jak to? 
- Muszę jechać do lakiernika. - Co.Za.Dupek - Zayn powinien wrócić za jakieś trzy godziny. Jak go ładnie poprosisz to na pewno cię zawiezie.
- Hmm.. ok. - Zaraz Cassie! Na co ty się zgodziłaś? Masz zostać sama w jego domu? Kto wie co może się stać! Przecież w każdej chwili ktoś może tu wejść z pistoletem w dłoni szukając Tomlinsona! Nie..wierzę, że tak się nie stanie. Zawsze widzisz wszystko w ciemnych barwach!
Louis objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Położyłam dłonie na jego piersi,żałowałam, że przykrywa ją koszulka. Jego oddech łaskotał mnie w szyję. Jedno spojrzenie w te jego piękne tęczówki i świat jakby przestał istnieć. Oczy to on miał wspaniałe ... co ja gadam! Cały taki jest.  Niespodziewanie chłopak złączył nasze usta w nieśmiałym pocałunku. Oblałam się rumieńcem czując smak jego pełnych, różowych warg. To musi być sen. 
- Jedź już. - poleciłam odrywając od siebie nasze ciała. Nagle ciepło, które towarzyszyło mi przez cały ten czas zniknęło. 
- No ładnie, wyrzucasz mnie z własnego domu. 
Pomachałam mu na pożegnanie i zamknęłam drzwi. No i się stało. Jestem kompletnie sama w najwspanialszym domu jakie widziały moje oczy. Ciekawe czy ma tutaj basen? Zastanawiając się usiadłam przy wyspie kuchennej. Z niedokręconego kranu kapały krople wody, za oknem nie dostrzegłam już wcześniejszego słońca. 
- Ciekawe co mogłabym znaleźć w szafkach - powiedziałam sama do siebie podpierając twarz na dłoni.  Nie, to chore! Nie możesz grzebać w jego rzeczach! Nie teraz kiedy jesteście razem.  Tik Tak. Tik Tak. Tik Tak. Nie mogę! Pokusa jest zbyt silna! Zerwałam się na równe nogi i z szybkością światła wbiegłam na górę kierując się do sypialni Louisa. W połowie drogi zmieniłam jednak kierunek. Pokój Zayna. Ale z ciebie suka, Cassie. Chwyciłam za metalową klamkę by po chwili wejść do przestronnego pomieszczenia. Ściany pokryte były szarą farbą oraz dwoma obrazami przedstawiającymi nocną panoramę jakiegoś miasta. To chyba Nowy Jork.  Duże, czarne łózko stało obok okna, które zasłonięte było żaluzjami. Wszystkie te detale składały się w imponującą całość. Uniosłam do góry brwi widząc stojącą w rogu gitarę. Kto by pomyślał, że taki z niego muzyk. Odwróciłam się na pięcie i mając pewność, że wszystko jest na swoim miejscu opuściłam sypialnię. 
Pokój Louisa znacznie różnił się od jego przyjaciela. Był ciemno niebieski, wręcz szafirowy.  Kątem oka dostrzegłam łózko, na którym poprzedniej nocy ... 
Zarumieniłam się na samo wspomnienie i ukucnęłam przy jednej z komód. Jej czarny połysk wpasowywał się w otoczenie. Pochwyciłam w swoje dłonie kilka  papierów. Jako, że nic z nich nie rozumiałam, kontynuowałam dalsze poszukiwania. Sama nie wiem dlaczego to robię. To nie tak, że mu nie ufam. A jak? Chodzi o to, że chcę sama siebie zrozumieć. Nic o nim nie wiem, a to dochodzenie może mi ułatwi mi poznanie jego przeszłości. Nuciłam pod nosem nową piosenkę Britney Spears podczas gdy natknęłam się na coś interesujące. Czarny przedmiot zupełnie wyróżniał się na tle białych stosów kartek. Ciekawość zakwitła w czeluściach umysłu i już po chwili pochwyciłam w ręce tajemniczy przedmiot. O mój boże. O mój boże! To jest pistolet! Odrzuciłam od siebie rewolwer jakby był oblany żrącą substancją. Opadłam na plecy podtrzymując się na rozprostowanych łokciach. Oddychałam szybko i nierównomiernie, podczas gdy moje oczy powiększyły się do granic możliwości. Co się właśnie stało?! W co ja się wpakowałam?! Jęknęłam głośno czując wciąż rosnący strach. 

 Siedziałam na kanapie w salonie przygryzając wargę. Splotłam palce obu dłoni i wyczekiwałam Zayna by jak najszybciej się stąd wyrwać. Pozostając w otępieniu nie zdawałam sobie sprawy jak szybko minęły te trzy godziny. Mimo, że głód dawał o sobie znać wiedziałam, że i tak niczego nie przełknę - przecież właśnie znalazłam pistolet w pokoju mojego chłopaka!! Kołysałam się w przód i  tył ze zdenerwowania. Ciekawe czy ma na nią pozwolenie... do jasnej cholery! Cassie nie myśl jak prawnik tylko jak dziewczyna Tomlinsona! Takie osoby jak on nie potrzebują pistoletu.  Zamek w drzwiach został przekręcony, a ja wzdrygnęłam się czując na sobie zdziwione spojrzenie Davisa. 
- Cassie? - zapytał podchodząc bliżej
- Zayn. Nareszcie jesteś, Lou zostawił mnie tu .. mógłbyś mnie może odwieź? Oczywiście jeśli to nie problem.
- Odwiozę, ale najpierw powiedz co się stało. - dosiadł się tuż obok, nasze ciała stykały się w jednym miejscu. Na samą myśl o tym oblałam się rumieńcem. 
- Nic się nie stało, dlaczego tak uważasz?
- Ponieważ od dobrych kilku minut wpatrujesz się w ścianę i dam sobie głowę uciąć, że wcześniej też to robiłaś. - jego słowa przywołały mnie do rzeczywistości, spojrzałam mu w oczy  i ... nastała ciemność.
*
Obudziłam się owinięta ciepłym kocem aż po samą szyję. Gdybym mogła to do czegoś porównać to byłby to robaczek, który w kokonie ma przemienić się w motylka. W powietrzu unosił się znajomy zapach dymu papierosowego pomieszanego z cynamonem. Zayn. Tak, chłopak siedział obok mnie i wpatrywał się w troską wymalowaną na twarzy.
- Nie wstawaj, zemdlałaś i musisz odpocząć - rzekł cicho i mocniej opatulił wełnianym materiałem. Serio człowieku, zaraz się uduszę. 
- Przepraszam, nie chciałam sprawić ci kłopotu. Nie wiem dlaczego straciłam przytomność - skłamałam, tak naprawdę zdaję sobie sprawę, że było to wywołane odnalezioną u Louisa bronią. Wiedziałam, że to przeszukiwanie źle się skończy. Zayn wstał z zamiarem oddalenia się, ale chwyciłam mocno jego nadgarstek. Jakbym bała się zostać sama.
- Znalazłam ... - zawahałam się, czy powinnam był mu o tym mówić? - um .. znalazłam twój pokój, bardzo ładny. 
Byłam pewna, że tego nie załapał bo uśmiechnął się rozbawiony. Boże, serio jestem żałosna.
- Jasne. Jak trochę odpoczniesz to cię odwiozę. Louis dzwonił i nie da rady wrócić wcześniej niż za godzinę. Uprzedzę twoje pytanie, byłaś nieprzytomna niecałe trzy godziny. - usłyszawszy to obróciłam się w stronę okna. Na dworze panował mrok. 
Kiedy tylko zawroty głowy minęły, doprowadziłam się do porządku w łazience, która <a to szok> była równie piękna jak cała reszta.  Davis czekał na mnie w aucie.  Wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała wyznać prawdę, ale wolałam z tym jeszcze poczekać, albo zwierzyć się Tomlinsonowi. Podróż minęła w ciszy, którą zakłócało jedynie włączone radio.  Kiedy tylko zaparkowaliśmy na moim podjeździe stwierdziłam, że Abbie gdzieś baluje. W domu nie świeciły się żadne światła. Powoli odpięłam pas i wysiadłam z cacuszka Zayna. 
- Dziękuje - uśmiechnęłam się przyjaźnie w jego  stronę, on zaś ukazał rząd białych, lśniących zębów i odmachał jednym ruchem dłoni. Chłopak odjechał, a ja od kluczyłam swoje mieszkanie. W ciemku wspięłam się na piętro i dopiero będąc w swoim królestwie włączyłam lampę stojącą przy łóżku. Dobrze wiedziałam, że nazajutrz szkoła co wiązało się w nauką. Biały podręcznik do prawa leżał spokojnie wraz z całą resztą na biurku i czekał łaskawie na swoją kolej. Byłam zbyt zdenerwowana żeby teraz się tym przejmować. Co się z tobą dzieje?! To do ciebie nie podobne. Szczerze to przestałam być do siebie podobna w chwili, w której zakochałam się w bandycie.  Łóżeczko, ciepła pościel, poduszki - już powoli odpływałam kiedy na dole rozległo się pukanie do drzwi. Jęknęłam smutno po czym poczłapałam otworzyć drzwi.
 Poczułam znajomy motyle w brzuchu widząc nocnego przybysza. Louis. Stał oparty o framugę, jego ramiona pokrywała skórzana kurtka, a na głowie spoczywała ładna, czerwona czapka. Wpuściłam go do środka, a on po chwili pochwycił mnie w ramiona. To do niego nie podobne, to jest dziwne, to jest .. takie przyjemne. Objęłam go mocniej. 
- Co się stało? Wszystko już jest ok? - zapytał jeżdżąc wzrokiem po mojej sylwetce jakby szukał jakiś obrażeń.
- To ze zdenerwowania ... bo widzisz. Coś u ciebie znalazłam - spuściłam wzrok , jednak chłopak chwycił mój podbródek i nakierował go w swoją stronę przez co byłam zmuszona patrzeć mu prosto w oczy.
- Co takiego?
- Pistolet - rzekłam cicho.
- Pistolet? I to wszystko przez głupiego gnata - roześmiał się gardłowo wprowadzając mnie w furię. No tak, dla niego był to zwykły rewolwer, dla mnie śmiercionośna maszyna! - kochanie, dobrze wiesz jaką mam przeszłość, taki sprzęt jest mi od czasu do czasu potrzebny. 
Co go tak śmieszy?! Zagryzłam dolną wargę i nadąsałam się już do reszty.
- Pora na ciebie - wycedziłam.
- Ha ha, nie bądź taka - wymruczał ocierając nosem o moją szyję. Dreszcze, tak dużo dreszczy. - Ale masz rację, pora na mnie. Jutro się zdzwonimy, pa kocie. 

I wyszedł, zostawiając mnie samą z kotłującymi się myślami.


_________________________________________________________________

Rozdział w środku tygodnia na osłodę <3

Dziękuje wam za komentarze, jesteście wspaniali i mam nadzieję, że tak się utrzyma już do końca :3 Liczba obserwatorów powoli zbliża się do wymarzonej setki ♥ ♥

Jak wam się podoba piętnasty? Mam nadzieję, że już się nie możecie doczekać tej mrocznej akcji XD

Ale zanudzam .. looolz ;3

Na koniec wierszyk od mojej przyjaciółki, który odnosi się do pistoletu Lou. Gotowi?

.

.

 Gangsta swag masta from Doncasta xD

Kocham was, do następnego, xx