Rozdział 26

Rano kiedy się obudziłam, krople deszczu obijały się o szybę z głośnym stukotem. Czując chłodny podmuch, szczelniej opatuliłam się kołdrą i na nowo przymknęłam powieki. Stop! Cassie, nie możesz spać, budzik już dzwonił. Uczelnia czeka. Mruknęłam przeciągle i wyskoczyłam z łóżka. Wyciągnęłam z szafy czarne spodnie i workowaty sweter w kolorze rubinu, szybko je na siebie zarzuciłam, po czym obmyłam twarz i nałożyłam lekki makijaż. 
Kątem oka spojrzałam na zegarek, wiedząc, że mam jeszcze czas, opuściłam pokój. Na korytarzu paliła się jedna lampka, dzięki, której mogłam bez obaw się po nim przemieszczać. Zapukałam do czarnych drzwi znajdujących się naprzeciwko moich.
- Abbie! Wstawaj i nawet mi nie mów, że znowu nie idziesz do szkoły! Dziwię im się, że jeszcze cię nie wyrzucili! - waliłam pięścią dopóki nie odpowiedziały mi groźne pomruki. Upewniłam się, że wstała i zbiegłam na dół. Było tam jeszcze zimniej niż na górze.
Nie traciłam czasu na śniadanie, spakowałam zbożowego batonika do torby i napiłam się szklanki wody.
- Czekaj!! - usłyszałam piskliwy głos przyjaciółki, dziewczyna zeskakiwała ze schodów na jednej nodze, podczas gdy na drugą zakładała buta. - Cass, jedziemy razem.
- Jestem z ciebie dumna. - rzekłam poważnym tonem. - Bardzo, bardzo dumna.
- Miałam cudowny sen, Leoś DiCaprio tańczył dla mnie pół nagi, ale dzięki tobie - wskazała na mnie palcem - Mężczyzna mojego życia przestał tańczyć.
Zachichotałam pod nosem i rzuciłam jej kluczyki do auta.

Podróż była dość szybka, Abbie nie patyczkowała się z umiarkowaną prędkością, wymijała auta, a ja modliłam się w duchu, że policja zajmowała się innymi osobami. 
- Daję dyche, że nie pamiętają twojego imienia. - odwróciłam się w jej stronę i szybkim ruchem ręki przeczesałam włosy.
- Stoi - na jej twarzy pojawił się grymas. Skierowała w moją stronę dłoń, którą następnie uścisnęłam. Mój wzrok spoczął na małym tatuażu, tuż koło jej kciuka. Był to mały krzyżyk, z tego co opowiadała, miał być symbolem oddania i tradycji, choć wydaję mi się, że zrobiła to ku czci Demi Lovato. Abbie nie jest jej fanką, ale były dni, w których tylko piosenki Demi mogły jej pomóc. 
- Muszę się zbierać, pa. - ucałowałam jej zaróżowiały policzek i opuściłam pojazd. W tej samej sekundzie uderzył we mnie silny podmuch wiatru, zmrużyłam oczy i pobiegłam do budynku. 
Korytarz był pełen studentów, wymijałam wszystkich po kolei, co jakiś czas kiwając głową na powitanie.
Kiedy znalazłam się w sali, zajęłam swoje miejsce i wyciągnęłam gruby notatnik. 
- Moi drodzy! - nauczyciel pojawił się przy swoim biurku i klasnął w dłonie. - Czas rozpocząć zajęcia. 

***

Na nowo ubrałam się w beżowy płaszcz, z torebki wyciągnęłam telefon i wybrałam numer Abbie. Dziewczyna odebrała po trzech sygnałach.

- Skończyłaś już? - zapytałam z nadzieję w głosie, szłam właśnie przez główny korytarz.

- Mam przerwę, została mi jeszcze jedna godzina. - była wyraźnie sfrustrowana. Mimo, że nie widziałam jej twarzy, czułam, że właśnie marszczy czoło w charakterystyczny dla siebie sposób. 

- Nie martw się, pójdę na nogach. Spacer dobrze mi zrobi. - chciałam brzmieć jak najbardziej przekonująco.

Rozłączyłam się i popchnęłam szklane drzwi, wyszłam na zewnątrz, a następnie rozejrzałam się dookoła. Żadnego autobusu, żadnej taksówki, zamiast nich dobrze znane mi czarne BMW. Szlag.

Moje oczy rozszerzyły się, szybko odwróciłam wzrok i z coraz szybciej bijącym sercem zeszłam po schodach. Już nie miałam możliwości ucieczki, podniosłam dumnie głowę i stawiałam kolejne kroki w tamtą stronę. "Nie myśl o tym, idź przed siebie" - powtarzałam bezgłośnie w głowie. To przecież wcale nie musi być Louis, prawda? 

Jak na zawołanie drzwi samochodu otworzyły się, Tomlinson zmierzał w moją stronę pewnym siebie krokiem. Stanęłam jak wryta, rozważałam możliwość ucieczki.

- Cassie. - sposób w jaki wypowiedział moje imię, tak bardzo mi tego brakowało, tak bardzo. Miałam ochotę zamknąć oczy i prosić by powtarzał to w kółko i w kółko.

- Louis. - starałam się brzmieć jak najchłodniej. 

- Możemy porozmawiać? - przełknął ślinę i przejechał kciukiem po dolnej wardze. Tak bardzo chciałabym ją pocałować.  Wodził wzrokiem po całym moim ciele, zatrzymał się na chwilę na ustach, a potem powrócił do oczu. - Proszę. 

Wiedziałam ile kosztuje go wypowiedzenie tego słowa, to tak jakby okazał słabość.

Rozum mówił: "olej go, omiń i odejdź", a serce biło jak oszalałe i zawracało mi w głowie słowami: "porozmawiaj, wybacz mu"

- Niech będzie. - jego twarz przybrała wyraz, którego nie mogłam rozszyfrować. 

Ruszyliśmy do pojazdu, usiadłam na miejscu pasażera i złączyłam ze sobą zmarznięte dłonie. Dokładnie słyszałam jego głośny oddech, jemu też było zimno. Chciałam go objąć i podzielić własnym ciepłem.

- Cass.. ja .. - jąkał się. To niemożliwe. Louis Tomlinson bał się odezwać.

- Co ci się stało w wargę? - zapytałam. Warga Louisa była rozcięta i zakrwawiona w prawym kąciku. 

- Powiedzmy, że miałem małą sprzeczkę z Zaynem. 

- O czym chciałeś rozmawiać? - zmieniłam temat, Louis pojawił się tutaj bo Zayn dał mu w mordę, to takie oczywiste.

- O nas. - stanowczy ton na nowo zagościł w jego głosie. - Bo prawda jest taka, że tęsknię za tobą Cassie. Wiem, że zerwałaś ze mną, bo wziąłem udział w wyścigu, ale jeśli mam być szczery. - spojrzał na mnie jakby chcąc upewnić się, że słucham. - Nie żałuję, cieszę się, że wziąłem w nim udział. Wiesz dlaczego? Bo wiem, że teraz nic ci nie grozi.

Jego dłoń była niebezpiecznie blisko mojej, przez ułamek sekundy wydawało mi się, że chciał mnie chwycić, ale zmienił zdanie. 

- Nie wiem czego ode mnie oczekujesz Louis. 

Spuściłam wzrok, w kącikach moich oczu pojawiły się łzy, ale nie pozwoliłam im wypłynąć. 

- Daj mi skończyć. -warknął rozzłoszczony. - Cały ten czas bez ciebie był jak najgorszy koszmar. Nie jadłem, nie piłem, karałem się. Dopiero Zayn przemówił mi do rozsądku. - wskazał na swoją ranę. - Przyjechałem tu by cię odzyskać.

- Louis ..

- Cassie, proszę.

- O co mnie prosisz?! Czy ty się słyszysz?! - rzuciłam dłońmi w geście irytacji, smutek ustąpił miejscu złości. 

- Wróć do mnie! - on też tracił cierpliwość, zmarszczył czoło i zacisnął szczękę.

- Dlaczego?! Dlaczego mam do ciebie wrócić!

Cisza. Chłopak nie odpowiedział, po prostu nie miał dobrego powodu, a ja odwagi by zacząć to wszystko na nowo.

- Tak coś czuł..

- Bo cię kocham do jasnej cholery! - przerwał mi, odwrócił się w moją stronę i krzyknął. Słowa odbiły się echem w mojej podświadomości. On mnie  k o c h a.

Poczułam jak drżą mi ręce. - Bo cię kocham, Cass.

W końcu odzyskałam mowę.

- Trochę już na to za późno, Louis. - ściszyłam głos do szeptu, dwie duże łzy spłynęły po moich policzkach. Otworzyłam drzwi i wybiegłam z auta zanim rozpłakałam się do reszty. Nie odwróciłam się w stronę jego samochodu, ale wiem, że stał tam i mnie obserwował. Objęłam się w talii i ruszyłam przed siebie.

~Louis~

- Trochę na to za późno, Louis. - usłyszałem jej cichy głosik, który rozerwał moje serce na kawałki. Teraz wiem, jak bardzo ją zraniłem. Nigdy wcześniej jej tego nie powiedziałem. Nim się spostrzegłem, Cassie wybiegła z samochodu i zapłakana ruszyła przez park. 

Uderzyłem pięściami w kierownicę i przeklnąłem przy tym siarczyście. 

Właśnie ją straciłem. 

- Kurwa, Tomlinson, ale z ciebie palant! - potarłem dłonią kark i zmierzwiłem włosy.

Odpaliłem silnik i odjechałem spod budynku szkoły. 

_________________________________________

Heej ^^

Rozdział niesprawdzony, krótki i wgl fatalny, bo pisany na szybko.

Czekam, na masę komentarzy, które cholernie motywują do pisania.

Kocham was <3 całuski.